لما القدم تقلت خطاه جوه الشوارع
وسط لفحة ليل جبان
والارض لما استكترت على حلمى دوسه
وصرخه لسه فى ذمتى تملى المكان
ساعتها بس احتجت اشوفك
وافتكرتك فى البداية
البداية صرختين وميلاد وداية
دمعة ترجع بين عروقها
بضحكة ملفوفة فى ملاية
بس ريحة دمنا بعد الميلاد
طمعت فينا وطاويط البراءة
وطمعوكى بالامان
سكتوكى بكام ضمان علشان تعكى قميصى دم
وازاى ينجسوا قلب ام فى عز رعشتها الحلال
وقصاد عنيكى يزوروا شهادة ميلادى
وليه سكتى؟
ليه فى عز الشدة تهتى عن ضناكى؟
ليه معاكى؟
بلقى كل معانى للاسوة طليقة
هو انا ابن الخطيئة ولا انا ياامى ابنك
نفسى اقولك الف اه
محشوره بين جوف السنين
واحلف لعينى بمية يمين
ان الشوارع عامية بتوصل غلط
والحل مش دايماوسط فوق بند دفنك فى الحياه
مخلوق وتاه..
بس القدر خلاه يتوه وسط شلة نخاسين
ودى كانت الرضعة الاخيرة
لو ميتين مليون فقيرة كنت هصبر
كنت هرضى من اديكى بالنقا
كنت هجرى فى وسط روحى الضيقة
واتخبى وسط عيدان جريدك
نفسى اجيلك..
نفسى افك حبال بتمسك فيه حضنك
نفسى احبيلك واضمك
والقى عرقك لسه ريحته فى الهدوم
لو صحيح ان الهموم خلتنى فى الارض الغلط
والمشاعر حسها بطعم الصدى خلانى اكن
فالدم دايرة يمشى والاخر يحن
لاصل جدره فى النخاع
لسه شايف تحت جلدك بصمتى وحبة لعب
لسه شايفك فى التعب فتحه هويسك قيصرى
وان كنت يوم بتقصرى فى خطايه يرضع من عيونك
مش هخونك
مهما قالوا عليه انى ابن الخطيئة
مش هخونك
مهما كان مية لون فى لونك
برده هخلق مية مساحة لارض مبدورة بتراب
لو حتى حدوتة السراب
لساها سكنه حكاوى شطك
برده هفضل ابن بطنك..
برده هفضل ابن بطنك..
